-------------------------------------
അങ്ങ് രാവണനിഗ്രഹം നിർവ്വഹിച്ചുവെന്നും, രാമ രാവണ യുദ്ധം അവസാനിച്ചെന്നും, അശോകവനിയിലെ ശിംശിപാ വൃക്ഷച്ചുവട്ടിൽ നാളേറെയായി രാമ രാമേതി ജപിച്ചിരുന്ന എന്നെ അറിയിച്ചതും അങ്ങയ്ക്കരികിലേയ്ക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവന്നതും അഞ്ജനാപുത്രനായിരുന്നു. സന്തോഷത്താൽ കണ്ണീരിലാറാടി, അങ്ങയെ കാണുമ്പോഴുള്ള വൈവശ്യം എങ്ങിനെ പൊതു ജനമദ്ധ്യത്തിൽ അടക്കിപ്പിടിയ്ക്കേണ്ടൂ എന്നറിയാതെ വേപഥു പൂണ്ട എന്നിലേക്കാദ്യമെത്തിയത് അങ്ങയുടെ രൂപമായിരുന്നില്ല, എന്നെ എന്നും ത്രസിപ്പിച്ചിരുന്ന ശബ്ദമായിരുന്നു. കനിവിയന്നും, പ്രണയാർദ്രമായും മാത്രം ഞാൻ ശ്രവിച്ചിട്ടുള്ള ഒന്ന്.
തീരെ ദയാരഹിതമായിരുന്നു അപ്പോഴത്.

"ഭവതിയെ മോചിപ്പിയ്ക്കുക എന്ന കൃത്യം ഞാൻ നിർവ്വഹിച്ചിരിയ്ക്കുന്നു. ഇനി ദേവി സ്വതന്ത്രയാണ്. എട്ടു ദിക്കുകളിലെങ്ങോട്ടും പോകാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ട് താങ്കൾക്ക്"
എന്ന് അവിടുന്ന് പറയവെ, ആദ്യം ഞാൻ അവിശ്വസിച്ചത് എന്റെ കർണ്ണപുടങ്ങളെയാണ്, പിന്നെ എന്റെ ബുദ്ധിയെ, ചിന്താശക്തിയെ....
അമ്പരന്നു ഞാൻ നോക്കവെ ശാന്തസ്വരൂപനായ, 'അന്യ'സ്ത്രീയെ കൺപാർക്കാൻ മടിച്ചു നിൽക്കുന്ന അങ്ങയെക്കണ്ട് വല്ലാതെ പരിഭ്രമിച്ചു.

ഓടി വന്ന്, ആകെയുലച്ചും, വാരിപ്പുണർന്നും, രാമകഥ മാത്രം കേട്ടും, രാമനെക്കാത്തും വിദേഹ രാജ്യത്ത് കഴിഞ്ഞ ഈ അനാഥയെക്കുറിച്ച്,
ത്രയംബകം അമ്പേറ്റിയ അങ്ങയെ കുതൂഹല ചിത്തയായി നോക്കി നിന്നതു മുതൽ രാമരാമേതി ജപം നിർത്തി വായുപുത്രനൊപ്പം അങ്ങയുടെ മുന്നിൽ വന്നു നിന്ന ഈ നിമിഷം വരെയുള്ള, മനോമുകരത്തിൽ പ്രകാശവേഗമാർന്ന് പാറിപ്പോയ സംഭവപരമ്പരകളെക്കുറിച്ചും എണ്ണിയെണ്ണിപ്പറയാനുഴന്ന ഞാൻ തടയണയാൽ തടുത്ത നദിയെന്നപോൽ നിശ്ചലയായി.
സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പ്രോക്താവായൊരു ഭരണാധികാരിയെ ഞാൻ കണ്ടു.
കാനത്തിലെ, പതിനാലു സംവത്സരം കഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു, അങ്ങ് നാളെ അയോദ്ധ്യയുടെ അധിപതിയായി സ്ഥാനമേൽക്കും....
വീണ്ടും അവിടുത്തെ മായിക നാദമുയർന്നു;
"ഈ ചെയ്തതത്രയും എൻ്റെ പ്രഖ്യാതമായ കുലത്തിനേറ്റ കളങ്കം മായ്ക്കാനും, എൻ്റെ വൃത്ത മഹിമ രക്ഷിയ്ക്കാനും, ദുഷ്പേരു നീക്കാനും ധർമ്മ പരിപാലനത്തിനുമത്രെ".
"രാവണൻ മടിത്തട്ടിലേറ്റിയവൾ, കാമക്കണ്ണാൽ കൺപാർത്തവൾ, ഇപ്രകാരം ചാരിത്രസന്ദേഹം വന്നവളായി മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ഭവതി, നേത്രരോഗിയ്ക്ക് ദീപയഷ്ടിപോലെ എനിയ്ക്ക് അഹിതയായി തീർന്നിരിയ്ക്കുന്നു".
ആ നിമിഷം ഞാനറിഞ്ഞു, എന്റെ നാഥൻ പൂർണ്ണനായും ചക്രവർത്തിപദത്തിനനുയോജ്യനായെന്ന്. വികാരങ്ങൾ, ബന്ധങ്ങൾ... ഒന്നിന്റെയും ബന്ധനമാഗ്രഹിയ്ക്കാത്ത തികഞ്ഞ ചക്രവർത്തിപദകാംക്ഷി.
അഹോ എന്തൊരു വാഗ്ദ്ധാടി!!
ആകെ വ്രണിതമായൊരു മനസ്സിനെ ഉപേക്ഷിയ്ക്കുന്നുവെന്ന ക്രൂരതയ്ക്കുമേൽ "സ്വതന്ത്രയാക്കുന്നു"വെന്ന പട്ടുടയാടയണിയിക്കുമ്പോൾ തന്റെ യശോധാവള്യത്തിന് ഹാ ഹാകാരം മുഴക്കാൻ ജനങ്ങൾ മത്സരിയ്ക്കുമെന്നറിയാത്തവനല്ല രാമൻ.
ഇനി അഥവാ ഞാൻ അങ്ങയെ പിൻതുടർന്നെന്നാലും, വീണ്ടും തുടർന്നേക്കാനിടയുള്ള അപമാനങ്ങൾക്ക് പിന്നീട് യാതൊരു നീതിമത്ക്കരണവും വേണ്ടതുമില്ലല്ലൊ.

രാക്ഷസ സ്പർശത്താൽ കളങ്കിതയായ എന്നെ സ്വീകരിയ്ക്കാനാവില്ലെന്നു അങ്ങ് വെളിപ്പെടുത്തിയ നിമിഷം, തകർന്നു പോയൊരു ഹൃദയമുണ്ട്!
അബലയും, ആയുധമറ്റവളുമായ ഒരുവൾക്ക് മറ്റെന്തു ചെയ്യാനാകുമായിരുന്നു ഭഗവൻ!
ഉരിഞ്ഞടർന്നു പോകുന്ന തൊലിയിലല്ല രാമാ ഞാനങ്ങയെ കുടിയിരുത്തിയിരിയ്ക്കുന്നത്, അങ്ങൊഴിഞ്ഞാർക്കും പ്രവേശനമില്ലാത്ത എന്റെ ഹൃത്തടത്തിലാണ്.
ആ വിശ്വാസത്തിന്റെ പ്രകാശത്താലാണ് ഭൂമിപുത്രി പ്രാണൻ വെടിയാതിരുന്നതെന്ന് അങ്ങറിയാഞ്ഞതെന്തേ? എന്നെ തിരഞ്ഞെത്തുന്ന അങ്ങയിൽ എന്റെ മരണമേൽപ്പിക്കുന്ന ആഘാതം എത്ര വലുതായിരുന്നിരിയ്ക്കാം! അങ്ങയുടെ ശ്രേഷ്ഠ വംശത്തിനതേൽപ്പിയ്ക്കുന്ന മങ്ങലെത്ര മേൽ!
ജീവിച്ചിരിപ്പതേക്കാൾ എത്രയോ ആയാസരഹിതമായ ഒന്നാണ് മരണത്തെ വരിയ്ക്കുക എന്നത്. എനിയ്ക്ക് അങ്ങയിലുണ്ടായ വിശ്വാസം, അങ്ങേയ്ക്കെന്നിലില്ലാതെ പോവാനെന്തേ കാരണം?

കുടുംബത്തിന്/വംശത്തിന് ഏറ്റ കളങ്കം മായ്ക്കാനാണ് അങ്ങ് വാനരെസെെന്യവുമായി വന്ന് രാക്ഷസരോടേറ്റതെന്നു മാെഴിഞ്ഞ നിമിഷത്തിൽ ദേവാ എന്റെ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങിപ്പോയൊരു ചോദ്യമുണ്ട്, അങ്ങയുടെ വാമഭാഗമലങ്കരിച്ച ഈ വൈദേഹിയാരാണ്!

അഗ്നിപ്രവേശം: